Door de dag heen bewegen niet alleen de spieren en gewrichten, maar ook de organen. Organen bewegen ten opzichte van andere organen, maar ook ten opzichte van botten, gewrichten en spieren. Dit gebeurt onder invloed van iedere ademhaling. Per dag haal je ongeveer 22000 keer adem. Bij iedere ademhaling bewegen de organen enkele centimeters van boven naar beneden.
Ook volgen de organen de beweging van het lichaam. Als je bijvoorbeeld bukt om iets op te rapen, moeten de organen in de buik ook meebewegen om deze beweging mogelijk te maken. Daarnaast hebben verschillende organen een bepaalde beweging die onbewust gebeurt en door het autonoom zenuwstelsel geregeld wordt. Dit betekent dat je hier geen bewuste controle over hebt. Voorbeelden hiervan zijn de peristaltiek van de darmen, het samentrekken van het hart en het bewegen van de baarmoeder tijdens de menstruele cyclus. Kortom, organen bewegen door de dag heen ontzettend veel.
Hoe kan een mobiliteitsverlies van een orgaan ontstaan?
Naast mobiliteitsverliezen van gewrichten, spieren en bindweefsel kunnen er ook mobiliteitsverliezen optreden van organen. Dit kan optreden ten opzichte van andere organen, maar ook ten opzichte van spieren, botten en gewrichten. Veel organen hebben een ophanging aan anatomische structuren van het bewegingsapparaat. Voorbeelden hiervan zijn: de blaas aan het bekken, de nieren aan diepgelegen spieren van de wervelkolom en de darmen aan de wervelkolom, het bekken en het middenrif.
Deze mobiliteitsverliezen kunnen ontstaan als gevolg van ontstekingen of infecties. Het is bijvoorbeeld mogelijk dat een blaas minder goed beweegt ten opzichte van het bekken en omliggende organen na een blaasontsteking. Ook is het mogelijk dat een orgaan minder goed beweegt door littekenweefsel na een operatie, bijvoorbeeld na het verwijderen van een galblaas of blindedarm. Bovendien kan littekenweefsel ontstaan na ongelukken. Ongezonde leefstijl en stress kunnen daarnaast ook invloed hebben op de doorbloeding en het autonome zenuwstelsel, waardoor een orgaan minder goed zal bewegen.
Hoe zorgt een mobiliteitsverlies van een orgaan voor een lichamelijke klacht?
Veel organen hebben een ophanging aan een anatomische structuur van het bewegingsapparaat. Hierdoor kan een mobiliteitsverlies van een orgaan zich voortzetten in een mobiliteitsverlies van een andere anatomische structuur van het bewegingsapparaat en kunnen klachten ontstaan.
Daarnaast worden de organen bezenuwd vanuit het autonome zenuwstelsel. Dit deel van het zenuwstelsel is gelokaliseerd in de hersenstam en het ruggenmerg in de wervelkolom. Mobiliteitsverliezen van organen zorgen voor signalen naar het ruggenmerg, waardoor een gedeelte van het ruggenmerg “hyperactief” wordt. Hierdoor ontstaat spierspanning van omliggende spieren en ontstaat ook een mobiliteitsverlies van de wervelkolom.
Hoe gaat de osteopaat te werk?
Osteopathie heeft een holistische kijk op het menselijk lichaam. Hierdoor gaat de osteopaat niet enkel mobiliteitsverliezen opheffen ter hoogte van de “pijnlijke plek”, maar ook ten opzichte van omliggende weefsels en verder liggende weefsels die in relatie staan met de pijnlijke structuur.
De osteopaat zal de gevonden mobiliteitsverliezen die in verband staan met uw klacht opheffen door middel van manuele technieken. Dit geldt voor de mobiliteitsverliezen van de organen, maar ook voor mobiliteitsverliezen van gewrichten, spieren en bindweefsels. Daarnaast zal doorbloeding van organen kan verbeterd worden door te zorgen dat de aan en afvoerwegen van de bloedvaten vrijgemaakt worden. Daarnaast zullen blokkades opgeheven worden die invloed hebben op het autonome zenuwstelsel en daarmee ook invloed hebben op de beweeglijkheid van de organen. Afsluitend krijg je van de osteopaat advies en uitleg op welke manier je zelf aan je klachten kunt werken. Dit kan zijn door middel van oefeningen, maar ook door leefstijl aanpassingen of voedingsadviezen. klik hier om meer te weten te komen over osteopathie.
